OKUPACJA I MASOWA DEPORTACJA
POLSKA
MIĘDZY SIERPEM A SWASTYKĄ
Wraz z końcem I wojny światowej, po 123 latach niewoli, odrodziło się państwo polskie – tzw. II Rzeczpospolita. Pomimo olbrzymiego wysiłku swoich obywateli istniało jednak krótko.Upadło we wrześniu 1939 roku pod ciosami dwóch okrutnych totalitaryzmów – niemieckiego nazizmu i sowieckiego komunizmu.
WOJNA I PONOWNY
PODZIAŁ POLSKI
Pokój po I wojnie światowej trwał krótko. 23 sierpnia 1939 roku Niemcy i Związek Sowiecki zawarły porozumienie – tzw. pakt Ribbentrop-Mołotow, którego tajną część stanowił plan podziału Polski i Europy Środkowej na strefy wpływów. 1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Agresja sowiecka, która nastąpiła 17 września, oznaczała koniec polskiej państwowości. Pomimo bohaterskiej obrony kraj został zajęty i – zgodnie z ustaleniami okupantów – podzielony. Jednak Polacy nigdy nie skapitulowali.
Pokój po I wojnie światowej trwał krótko. 23 sierpnia 1939 roku Niemcy i Związek Sowiecki zawarły porozumienie – tzw. pakt Ribbentrop-Mołotow, którego tajną część stanowił plan podziału Polski i Europy Środkowej na strefy wpływów. 1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Agresja sowiecka, która nastąpiła 17 września, oznaczała koniec polskiej państwowości.
Pokój po I wojnie światowej trwał krótko. 23 sierpnia 1939 roku Niemcy i Związek Sowiecki zawarły porozumienie – tzw. pakt Ribbentrop-Mołotow, którego tajną część stanowił plan podziału Polski i Europy Środkowej na strefy wpływów. 1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczynając II wojnę światową.
Pomimo bohaterskiej obrony kraj został zajęty i – zgodnie z ustaleniami okupantów – podzielony. Jednak Polacy nigdy nie skapitulowali.
Agresja sowiecka, która nastąpiła 17 września, oznaczała koniec polskiej państwowości. Pomimo bohaterskiej obrony kraj został zajęty i – zgodnie z ustaleniami okupantów – podzielony. Jednak Polacy nigdy nie skapitulowali.
WOJNA I PONOWNY
PODZIAŁ POLSKI
Pokój po I wojnie światowej trwał krótko. 23 sierpnia 1939 roku Niemcy i Związek Sowiecki zawarły porozumienie – tzw. pakt Ribbentrop-Mołotow, którego tajną część stanowił plan podziału Polski i Europy Środkowej na strefy wpływów. 1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Agresja sowiecka, która nastąpiła 17 września, oznaczała koniec polskiej państwowości. Pomimo bohaterskiej obrony kraj został zajęty i – zgodnie z ustaleniami okupantów – podzielony. Jednak Polacy nigdy nie skapitulowali.
CZERWONY
TERROR
Tuż po zagarnięciu przez Związek Sowiecki ziem wschodnich II Rzeczpospolitej we wrześniu 1939 roku, miejscową ludność poddano licznym represjom. Osoby, które Sowieci uznali za niebezpieczne dla systemu komunistycznego były masowo aresztowane lub deportowane wraz z rodzinami na Sybir.
SOWIETYZACJA
Na okupowanych terytoriach Polski Sowieci przeprowadzili ściśle kontrolowane wybory, a ich wyniki sfałszowali. Wyznaczeni w taki sposób delegaci zwrócili się do władz z formalną prośbą o włączenie tych ziem w skład Związku Sowieckiego. Tak dokonano aneksji polskich ziem wschodnich. Sowieci chcieli szybko podporządkować sobie także mieszkańców tych terenów. Najpierw zastosowali represje wobec elit, a następnie wobec całego społeczeństwa.
Na okupowanych terytoriach Polski Sowieci przeprowadzili ściśle kontrolowane wybory, a ich wyniki sfałszowali. Wyznaczeni w taki sposób delegaci zwrócili się do władz z formalną prośbą o włączenie tych ziem w skład Związku Sowieckiego. Tak dokonano aneksji polskich ziem wschodnich.
Na okupowanych terytoriach Polski Sowieci przeprowadzili ściśle kontrolowane wybory, a ich wyniki sfałszowali. Wyznaczeni w taki sposób delegaci zwrócili się do władz z formalną prośbą o włączenie tych ziem w skład Związku Sowieckiego.
Sowieci chcieli szybko podporządkować sobie także mieszkańców tych terenów. Najpierw zastosowali represje wobec elit, a następnie wobec całego społeczeństwa.
Tak dokonano aneksji polskich ziem wschodnich. Sowieci chcieli szybko podporządkować sobie także mieszkańców tych terenów. Najpierw zastosowali represje wobec elit, a następnie wobec całego społeczeństwa.
MASOWE
DEPORTACJE
MASOWE
DEPORTAJCE
W latach 1940–1941 na zagarniętych polskich ziemiach Sowieci przeprowadzili cztery wielkie deportacje, wysyłając na Syberię, do Kazachstanu i w północne rejony Rosji co najmniej 330 tys. osób. Wywózce podlegały zwykle całe rodziny, bez względu na płeć, wiek czy stan zdrowia. Wraz z Polakami deportowano też przedstawicieli mniejszości narodowych. Transport odbywający się w wagonach towarowych trwał kilka tygodni.
W SOWIECKIM PIEKLE
Deportowani musieli zmierzyć się nie tylko z trudnymi warunkami klimatycznymi. Wyrwane ze swoich domów rodziny, po morderczej podróży w wagonach towarowych, trafiały w syberyjską tajgę, gdzie czekały na nich prymitywne, drewniane baraki. Deportowani w kazachski step mieszkali u miejscowych, a niekiedy musieli samodzielnie wykopać ziemianki. Wszystkich zmuszano do pracy ponad siły, głównie przy wyrębie tajgi i w rolnictwie. Niemal każdy zmagał się z niedożywieniem, prowadzącym nieraz do śmierci. Aby przetrwać, należało wykazać się wielką determinacją.
Deportowani musieli zmierzyć się nie tylko z trudnymi warunkami klimatycznymi. Wyrwane ze swoich domów rodziny, po morderczej podróży w wagonach towarowych, trafiały w syberyjską tajgę, gdzie czekały na nich prymitywne, drewniane baraki. Deportowani w kazachski step mieszkali u miejscowych, a niekiedy musieli samodzielnie wykopać ziemianki. Wszystkich zmuszano do pracy ponad siły, głównie przy wyrębie tajgi i w rolnictwie.
Deportowani musieli zmierzyć się nie tylko z trudnymi warunkami klimatycznymi. Wyrwane ze swoich domów rodziny, po morderczej podróży w wagonach towarowych, trafiały w syberyjską tajgę, gdzie czekały na nich prymitywne, drewniane baraki. Deportowani w kazachski step mieszkali u miejscowych, a niekiedy musieli samodzielnie wykopać ziemianki.
Niemal każdy zmagał się z niedożywieniem, prowadzącym nieraz do śmierci. Aby przetrwać, należało wykazać się wielką determinacją.
Wszystkich zmuszano do pracy ponad siły, głównie przy wyrębie tajgi i w rolnictwie. Niemal każdy zmagał się z niedożywieniem, prowadzącym nieraz do śmierci. Aby przetrwać, należało wykazać się wielką determinacją.
CZTERY WIELKIE DEPORTACJE
PIERWSZA DEPORTACJA
LUTY 1940 ROKU
Wywiezieni zostali osadnicy wojskowy i cywilni, a także pracownicy służby leśnej – łącznie ponad 140 tys. osób. Wielu ludzi deportowano bez ciepłych ubrań i butów przy ponad 30 -stopniowym mrozie.
DRUGA DEPORTACJA
Objęła przede wszystkim kobiety, starców i dzieci – członków rodzin osób aresztowanych i jeńców wojennych. Grupa ta, licząca co najmniej 60 tys. osób, miała ogromne problemy, aby poradzić sobie z trudami życia na zesłaniu.
TRZECIA DEPORTACJA
Wywieziono uchodźców z centralnych i zachodnich ziem Polski – głównie Żydów. Fakt, że nie byli to miejscowi, utrudniał Sowietom ich identyfikację i kontrolę, dlatego wywózka, która objęła co najmniej 90 tys. ludzi, trwała niemal tydzień.
CZWARTA DEPORTACJA
Sowieci deportowali tzw. społecznie obcy element: rodziny członków organizacji konspiracyjnych, bogatych gospodarzy, handlowców, fabrykantów i byłych polskich urzędników – w sumie co najmniej 40 tys. obywateli polskich. W trakcie rozpoczętej 22 czerwca agresji Niemiec na Związek Sowiecki część transportów została zbombardowana.